سرمقاله‭

نوشتن و خواندن بخش‌های جدایی‌ناپذیر زبان هستند. واژه‌ها به صورت شکل‌هایی از حروفِ به‌‌هم پیوسته در قالب شکل‌های متنوع، جلوِ چشمان ما قرار می‌گیرند و مفاهیم را بیان می‌کنند. ما چه حرف بزنیم، چه بخوانیم و چه بنویسیم، بدین معنی است که ارتباط برقرار می‌کنیم. بنابراین تایپوگرافی- که علاوه بر جنبه‌ی ادبی و نوشتاری دارای جنبه‌ی بصری‌اش نیز هست- ذاتاً به ارتباطات  مربوط می‌شود. اریک گیل در مقاله‌ی مشهور خود درباره‌ی تایپوگرافی می‌نویسد: «واژه‌ها نشانه‌هایی برای آواها هستند... حروف تصویر نیست و چیزی ارائه نمی‌کند. منظورمان از حروف به هیچ عنوان نوشتار تصویری و هیروگلیف نیست.»
به معنای بسیار ساده تایپوگرافی سیستم نوشتاری با حروف از پیش‌ طراحی‌شده‌ی مشخص است. تایپوگرافی یا چیدمان طراحی‌شده‌ی حروف به ساخت حروف قابل جابه‌جایی و چاپ آن با ماشین چاپ برمی‌گردد. اما آیا تا قبل از آن، حروف و چیدن آنها تایپوگرافی محسوب نمی‌شد؟ ولفگانگ واینگارت ‪ اعتقاد دارد هر چیزی که با حروف خلق می‌شود، تایپوگرافی است. بنابراین نسخ خطی قدیمی، دیوارنوشته‌های حجاری‌شده و کتیبه‌های گلی باستانی، دست‌نوشته‌ها و گرافیتی‌های امروزین هم به‌دلیل خلق شکل‌هایی از حروف، داخل این تعریف خواهند گنجید. تایپوگرافی هسته‌ی اصلیِ دیزاین در ارتباطات بصری است