پائولا آنتونللی، کیوریتور ارشد دیزاین و معماری موزهی هنرهای معاصر نیویورک (موما)، در سال‌های اخیر به یکی از چهره‌های جنجالی دنیای هنر تبدیل شده است. این بانوی ایتالیایی که معتقد است در فرهنگ کشورش سه سوژهی بحث یعنی فوتبال، سیاست و دیزاین هنگام صرف شام از قلم نمی‌افتد، از سال ۱۹۹۴ این سمت تأثیرگذار را در یکی از مهم‌ترین و ثروتمندترین نهاد‌های هنری جهان برعهده دارد. او سعی کرده با فلسفه و نگاهی پیشرو، درک رایج و سطحی جامعه از دیزاین را به چالش بکشد و آن را تکامل ببخشد، درکی که او آن را این‌گونه بیان می‌کند: «هنوز افرادی هستند که فکر میکنند دیزاین فقط به این درد می‌خورد که اشیا، آدم‌ها یا مکان‌هایی را خوشگل کند. اما در حقیقت دیزاین مثل گازی که در هوا پخش شده باشد، در تمام جزئیات فعالیت بشر از علم و آموزش تا سیاست و سیاستگذاری گسترده شده است.» ابزار آنتونللی برای جا انداختن اهمیت و میزان رسوخ دیزاین در بنیان زندگی انسان قرن ۲۱، نمایشگاه‌هایی است که برگزار می‌کند و همچنین آثاری که برای نگهداری در مجموعهی دائمی موما خریداری می‌کند. اما نگاهِ باز آنتونللی به دیزاین و بهخصوص توجه او به رسانه‌های جدید، برای برخی منتقدان هنری محافظهکار مقبول نیست. این مخالفت‌ها با باز کردن پای دیزاین و آن هم انواع جدید آن مانند دیزاین اینتراکتیو، در سال ۲۰۱۲ به اوج می‌رسد؛ هنگامی که موما در بیانیه‌ای خرید ۱۴ بازی کامپیوتری و اضافه کردن آنها به مجموعهی دائمی خود را که به پیشنهاد آنتونللی انجام شده بود اعلام می‌کند، بیانیه‌ای که به گفتهی آنتونللی انگار خبر رسیدن آخرالزمان را برای برخی آورده بود.
در نگاه فراگیر آنتونللی به دیزاین، تقریباً آفریدهی بشری وجود ندارد که در آن نوعی از دیزاین به کار نرفته باشد. او معتقد است که ما در دریایی از دیزاین احاطه شده‌ایم و از لیوان آب کنار دستمان و صفحهی نمایشگری که این متن در آن ویرایش شده تا نرم‌افزار ویرایشگر و اینترفیس آن، همگی...
بیشتر >