حتی اگر کسی تمایل نداشته باشد که تصاویر سِلفی (یا به‌طور کلی فرهنگ سِلفی) خود را به‌اشتراک بگذارد، به این معنی نیست که نمی‌تواند مسحور تأثیری شود که سِلفی‌ها در سراسر دنیا روی فرهنگ بصری ما دارند. بسترهایی مانند اینستاگرام و فیسبوک این امکان را فراهم کرده است که الگوهای سبک ساختِ تصویر در قالب مجموعه‌داده‌‌های بزرگ، تجزیهوتحلیل شود. پرسش اولیه‌ی پروژه این بوده است که آیا سبک‌ها مانند آتشی افسارگسیخته گسترش می‌یابند یا تفاوت‌هایی بارز میان فرهنگ‌ها وجود دارد؟
پروژه‌ی «شهر سِلفی» سبک پرتره‌های شخصی یا سِلفی‌ها را در پنج شهر از گرداگرد جهان بررسی کرد؛ بانکوک (تایلند)، برلین (آلمان)، مسکو (روسیه)، نیویورک (ایالات متحده) و سائوپائولو (برزیل). این پروژه حاصل تلاش دکتر لِو مانُویچ است که وظیفهی هماهنگی پروژه را نیز برعهده داشته است. او همچنین فرضیه‌ای مطرح کرد و براساس آن، پرتره‌های جمعآوریشده را مورد بررسی قرار داد. دکتر مانُویچ، استاد دوره‌ی دکتری علوم کامپیوتر در مرکز فارغ‌التحصیلان دانشگاه نیویورک است و مدیریت دفتر تجزیهوتحلیل فرهنگی را در همان دانشگاه برعهده دارد. او همچنین عضو هیئت علمی موسسه‌ی رسانه، معماری و طراحی استِرِلکا واقع در مُسکو است. اعضای دیگر پروژه‌ی «شهر سِلفی»، موریتز استفانر (مدیر خلاقیت و تجسم داده)، مهرداد یزدانی (تحلیل داده) و دکتر دومینیکوس بائور (تجسم داده و رابط کاربری) هستند.
بیشتر >