فونس هیکمان را برای اولین بار در فهرست یکصد طراح کتاب «موقعیت» دیدم؛ کتابی که ده استاد بزرگ طراحی گرافیک، هر یک، ده طراح خلاق و تاثیرگذار را برای آن برگزیده بودند. هیکمان یکی از ده طراحی بود که اُووه لوش، معلم و طراح گرافیک آلمانی معرفی کرده بود. بلافاصله مجموعهی پوسترهای سه‌گانه‌ی موسیقی‌اش و پوسترهای «هنگامی که چشمان هنوز می‌توانند صحبت کنند» که برای فستیوال فیلم‌های صامت گراتز (اتریش) طراحی کرده بود، توجه من را به خود جلب کرد. دو سال بعد (۲۰۰۵) او را در استودیوی جیانپینگ هه در برلین ملاقات کردم؛ مردی بلندقد که با لهجه‌ی آلمانی غلیظ‌اش ـ در مقایسه با آلمانی صحبت‌کردن جیانپینگ ـ و ریش کوچک روی چانه‌اش به خوبی در یاد می‌ماند. در همین ملاقات او با مجله‌ی نشان آشنا شد، اولین شماره‌ی نشان به‌همراه کاتالوگ بینال هشتم تهران را به او دادم. هیکمان یکبار هم در سال ۱۳۹۴ به دعوت انجمن طراحان گرافیک ایران برای نمایش آثار و سخنرانی به تهران آمد. شاید برخی از خوانندگان نشان از اين طریق با او آشنا باشند.
بیشتر >