آندژی کلیموفسکی هنرمندی است که به نظر می‌رسد همیشه برخلاف جریان حرکت می‌کند. در دهه‌ی 1970 که روند قالب در طراحی پوستر لهستانی نقاشی ـ تصویرسازیِ نمادین بود، او که در لهستان زندگی می‌کرد، کُلاژ و عکاسی را در طراحی پوسترهایش به‌کار می‌برد. با آغاز عصر دیجیتال موجی از عکس‌های دست‌کاری‌شده توسط کامپیوتر به طراحی گرافیک راه یافت، اما کلیموفسکی همچنان از تصویرهایی که کاملاً دست‌ساز بودند، استفاده می‌کرد. او می‌گوید: «با احتمال فزاینده و تقریباً نامحدودی که وسایل دیجیتال برای دست‌کاری یک تصویر فراهم می‌آورند، من تعمداً تصمیم گرفتم از عکاسی دوری کنم و محدودیت‌های فنون سنتی را برای ترسیم، نقاشی و چاپ با آغوش باز پذیرفتم.»
پوسترهایی که او در دهه‌ی هفتاد برای فیلم طراحی کرد امروز جزو پوسترهای کلاسیک به‌شمار می‌روند. بهترین آنها پوستر برای فیلم «راننده تاکسی» (1977) ساخته‌ی مارتین اسکورسیزی و پوستر فیلم «نشویل»(1976) از رابرت آلتمن است که تأثیرگذاری آنها به دلیل استفاده‌ی درست از کلاژ بوده است. برای طراحی پوستر نشویل از عناصر محدودی استفاده شده بود، چهره‌ای با ترام درشت از یک خواننده، پیکان‌هایی که با دقت و ظرافت به سمت مرکز کشیده شده بودند و زمینه‌ای راه‌راه به رنگ قرمز و سفید. عکس برهنه از نیمرخ...
بیشتر >