از دید هنر مدرن، متن در طراحی گرافیک منطقی کانون معنی است که خود را در قالب تایپوگرافی ساده نمایان می‌سازد و بر نگاره که در قالب تصویرسازی است برتری دارد. از این رو طراحی گرافیک موفق و کارکردی از طریق تایپوگرافی خوانا، نگاره‌ی واضح و ترکیب‌بندی متوازن و بدون پیرایه پیام خود را می‌رساند. همانگونه که الیس توومبلو اشاره می کند به لحاظ تاریخی بحث‌های مداومی (بیشتر خصمانه) در مورد پیرایه و جایگاه آن در هنر و طراحی در جریان بوده که آیا پیرایه متقلب و معیوب است (جان راسکین)، یا اینکه باید رام و برایش قانون وضع شود (اوون جونز) و یا مجرم شناخته شود (آدولف لوس). با وجود این، هنرمندانی مانند ویلیام موریس از نقش و نگارهای «هدفمند» استفاده می‌کردند. به تازگی پی اند دی (جنبش نقش و نگار و تزئین) پیرایه و معنای هنری آن را ستایش کرده است. در هنر اسلامی، پیرایه نقش مهمی ایفا می‌کند و همانطور که تیتوس بورکهارت توضیح می‌دهد سطوح تزئین‌شده و در هم بافته‌های هندسی «تجلی مستقیم تصور وحدت الهی است که شالوده‌ی گوناگونی بی‌پایان جهان را تشکیل می‌دهد.» همچنین اولگ گرابار۵ پیشنهاد می‌کند که «پیرایه میانجی نهایی است که ارزش معناها را از طریق هدایت آنها به سوی لذت به شکلی شگفت‌آور مورد پرسش قرار می‌دهد.»
بیشتر >