کتاب‌آرایی و هنرهای وابسته به آن در طول مدتی بیش از هزار سال ـ از قرن سوم هجری به بعد ـ از هنرهای فاخر و درخشان ایرانیان بوده است. پیش‌تر از آن هم ـ به نشانی بعضی از متون قدیمی ـ کتاب‌های مصوری از عصر ساسانیان تا قرون اولیه‌ی اسلامی همچنان وجود داشته و دیده شده است.
در حقیقت، نمونه‌های اصیل هنر نقاشی ایرانی را باید در کتاب‌های خطی مصوری جستجو کرد که به فراوانی و به‌صورتی گسترده، از قرن هشتم هجری سفارش داده شدند و نگارگری ایرانی به یمن همین نسخه‌های نفیس، مجال و جایگاه بروز اصلی‌اش را پیدا کرد و در اوج زیبایی و خلاقیت خود ـ از قرن هشتم تا یازدهم هجری ـ عالی‌ترین نمونه‌ها را به فرهنگ بشری عرضه کرد.
هنر کتاب‌آرایی محصول کوشش گروهیِ هنرمندان متعددی بود ـ از خوشنویس و نگارگر و تذهیب‌گر و جلد‌ساز، تا ده‌ها هنرمند فرعی دیگر ـ که به سفارش دستگاه‌ها یا اشخاص هنر‌دوست و حمایت‌گر، به کار خود می‌پرداختند و در کتابخانه‌های معتبر و گوناگونی که در سراسر ایران، در پایتخت‌های متعددی که در ادوار تاریخی مختلف جایگزین یکدیگر می‌شدند و به‌صورت مراکز هنری دوران در می‌آمدند، جمع می‌شدند و تحت نظارت و مدیریت رئیس کتابخانه، که اغلب خود هنرمندی بلندآوازه و مورد احترام بود
بیشتر >