انجمن طراحان گرافیک ایران به گواهی عملکرد سالیان؛ شاید موفق‌ترین نمونه‌ی یک تشکیلات صنفی‌هنری در ایران باشد. منهای اختلاف‌نظرهای معمولی که طبیعت هر تجمع است، تنشی که بر سر برگزاری دهمین دوسالانهی طراحی گرافیک ایران بوجود آمد شاید بزرگترین حاشیه‌ی انجمن تا امروز بشمار آید.
در جریان آخرین دوسالانه، حمایت دولتی بدل به دخالت شد تا آنجا که انجمن از میان دو گزینه‌ی حفظ «استقلال» یا «برگزاری این رویداد»، اولی را برگزید و از مشارکت پا پس کشید.
«سرو نقره‌ای» در چنین فضایی بود که سر برآورد. همه‌ی تجربه‌هایی که در قالب برگزاری نُه دوسالانهی طراحی گرافیک بدست آمده بود، در پای این درخت ریخته شد تا تبدیل به رویدادی حرفه‌ای‌تر و البته مستقل‌تر از دوسالانه‌ها شود. اگر چه امروز با مرور ِسرو نقره‌ای اول (۱۳۸۹) و دوم (۱۳۹۰) می‌توان راه‌هایی را دید که دوباره طی شده‌اند و تجربه‌هایی که چندباره تکرار، اما نگاهی همراه با چاشنی خوش‌بینی به فاصله ی کیفی و کمّی سرو نقره‌ای اول و دوم، نوید تولد رویدادی بالنده را به مخاطبان می دهد.
سرو نقره‌ای دوم نکاتی مثبت و منفی را در کارنامه ی خود ثبت کرد که بیان و تحلیل آنها موضوع اصلی این نوشته را تشکیل می‌دهد. پیش از هر چیز باید اشاره کنم که اساسی‌ترین تفاوت‌های سرو نقره‌ای
بیشتر >