تصاوير فضای شهری که در ذهن بيننده شکل می‌گيرد ناپايدار و در روند تغيير شکل هستند. هنگامی که فردی از ميان يک فضا عبور می‌کند، در هر لحظه تصاوير ذهنی جديدی پديدار می‌شوند در حالی که بقيه آنها در حال محوشدن هستند. بر اين مبنا فضای شهری فقط يک فرم فيزيکی يا سازه‌ی مصنوعی نيست. بلکه فرآیند حياتی ادغام تصاوير بيشمار است تا بتواند در برهه‌ی کوتاهی از زمان به تصوير جامعی از فضا دست يابد.
روند ادراک فضا از تمايز بی‌وقفه ميان هستی‌يافتن يک تصوير و از ميان رفتن تصاوير ديگر در ذهن نشأت می‌گيرد. فقط در ميان اين دو رويداد است که تصوير ذهنی فضا پديدار می‌شود. پس تصوير فضا در خود آن ذخيره نشده، بلکه این ذهن ادراک‌کننده است که بصورت متوالی در حال خلق‌کردن آن است. اين استدلال بر پايه‌ی مطالعات علوم عصب‌شناسی و روانشناسی فيزيکی است که اين مبحث را مطرح می‌کنند که ما جهان را همانگونه که هست ادراک نمی‌کنيم، بلکه آنگونه که ذهنمان محاسبه می کند تصور می‌کنيم .
در اينجا اين سؤال مطرح می‌شود که چگونه انسان فضای شهری را ادراک می‌کند در حالی که خصيصه‌های ادراکی فضا همواره در حال تغيير هستند؟ تصوير ذهنی فضای شهری می‌تواند به روش‌های مختلف بررسی و آشکار شود. اما هيچگاه نمی‌توانيم کاملاً به تمام پيچيدگی‌های روند ذهنی ادراک فضای شهری
بیشتر >