در بسیاری از رشته‌های مختلف تجسمی، طراحی با دست صرفاً روشی اولیه برای ایجاد تصاویر گوناگون است و این امکان را به طراح می‌دهد که با سرعت بیشتر قادر به تجزیه تحلیل راه حل‌های خود یا به اصطلاح ایجاد اتودهای مختلف برای یک اثر باشد. اما در گروه دیگری از هنرهای تجسمی مثل نقاشی، طراحی گرافیک، تصویرسازی، انیمیشن و غیره، طراحی این قابلیت را دارد که تا پایان راه حضور داشته باشد و اثر نهایی را نیز خلق کند. هر جا سخن از خلق تصویر است به ناچار بحث ابزار آن نیز به میان می‌آید. ابزاری که دامنه‌ی آن از یک تکه زغال تا برنامه‌های کامپیوتری - که بدون دخالت مستقیم انسان قادر به تولید تصاویر منحصر بفرد هستند - گسترش می‌یابد. هر یک از این ابزار با روش کار منحصر بفرد خود به طراح کمک می کند تا ایده‌های خود را به شکل کامل‌تری روی کاغذ بیاورد. قابلیت تغییر اندازه‌ی اشیا در طراحی این امکان را به طراحان ـ برای مثال یک معمار ـ می‌دهد که بتوانند روابط مختلف بین ارکان یک شیئ را مقایسه کنند.
در سه دهه‌ی اخیر با بدل شدن کامپیوتر به اصلی‌ترین ابزار کار طراحان گرافیک، شاهد تغییرات مهمی در روند طراحی و تصاویر منتج از آن هستیم. شاید بتوان در یک برآورد کلی به این نتیجه رسید که استفاده‌ی صرف نسلی از طراحان گرافیک از این ابزار به نوعی یک‌دستی تصاویر را منجر شده است. این امر
بیشتر >